142. czego nie mogę dotknąć

I znów na Spider'sWeb pojawił się tekst, który namieszał mi w głowie. Traktuje on o rzeczach tak oczywistych, że na codzień niedostrzeganych, a mianowicie o odchodzeniu z użycia napędów optycznych.

Na razie, jak czytam, ma z nich zrezygnować Apple. Oczywiście, moja ostrożność wobec planów Jobbsa ma swoje irracjonalne źródła i jestem ją sobie w stanie wyjaśnić odruchową niechęcią wobec demonstracyjnego budowania poczucia elitarności, albo siedzącym we mnie podejrzliwym diable skłonnym snuć rozmaite teorie spiskowe. Bez względu jednak na sympatie bądź antypatie do produktów ze znakiem jabłka, nie mogę zaprzeczyć, że napęd optyczny w moim komputerze jest mi potrzebny coraz mniej. Dotyczy to nie tylko PC. Jeszcze do kupowanej trzy lata temu nokii producent dołączył płytkę z gromadą potrzebnych bądź przydatnych programów. Kupiony pół roku temu telefon na androidzie już tego nie potrzebował. Po włączeniu zaktualizował się sam i jak zaczął, tak nadal się aktualizuje, pytając mnie tylko o zgodę.

Także najczęściej kupowane przeze mnie programy, czyli gry, nie potrzebują już fizycznych nośników. Mam już przecież kilka gier na wirtualnych półkach, czy to w EA store, czy w GOG (Good Old Games - dobre, bo polskie;), dlatego wyłącznie po angielsku z cenami w dolarach), albo na Steam. W GOG nawet zadbano o to, bym poczuł się swojsko - po zalogowaniu się na konto widzę obrazek z moimi grami poustawianymi na "półkach". I właśnie widok tych półek przypomniał mi się, gdy czytałem wpis na Spider'sWeb

Jestem zadowolony z androida i wszystkich jego możliwości i ułatwień; pliki tekstowe przechowuję nie tylko na dziesiątkach kopii poupychanych na różnych fizycznych nośnikach (ale rzeczywiście - już nie na płytach CD, czy DVD) ale i w chmurze. A jednak czułbym dyskomfort, gdybym nie miał na zwyczajnej, prawdziwie drewnianej półce płytki z systemem operacyjnym. Z ta płytka właśnie daje mi poczucie bezpieczeństwa. W trybie offline mogę przecież zainstalować jej zawartość na dowolnym komputerze i nikt nie uaktualni jej o programy, których nie chcę. Żadna awaria sieci nie uniemożliwi mi pracy. Tak to sobie racjonalizuję. Ale może, po prostu, wychowany i urodzony w świecie fizycznym nie potrafię się jeszcze przyzwyczaić do faktu, że posiadam coś istniejącego wyłącznie w wersji cyfrowej (wiem, to też istnienie fizyczne, zgódźmy się, proszę, na pewną potoczność tego sformułowania). Jeżeli nie będę mógł dotknąć nośnika systemu mojego komputera (a system kompa to jednak z naistotniejszych rzeczy w moim życiu, czy tego chcę, czy nie), jeżeli nie będę mógł spakować go do plecaka wywieźć w góry, będę się czuł mniej niezależny i bezpieczny. Dla przykładu - choć bardzo cenię sobie i lubię androida w telefonie, uświadomiłem sobie właśnie, że mam delikatne uczucie, iż jest on mniej mój niż windows mieszkający na płytce. Być może ten archaizm (bo to już archaizm) wiele mówi o moim postrzeganiu rzeczywistości oraz o tym, jak rzeczywistość będą może postrzegać ci, którzy właśnie się rodzą, a dla których potoczne znaczenie słowa "fizyczność" czy "posiadanie" może okazać się zupełnie inne niż dla mnie. To niesie i dalsze konsekwencje. Już teraz istnieje wiele kontrowersji związanych ze słowem "posiadać" właśnie. Mam wrażenie, że będą one coraz bardziej narastać, choć to temat na osobny wpis.

Popuszczając wodzy fantazji - w konsekwencji będą mogły zmienić się i nasze rozumienia słowa "być". I tu prywata - mrugnięcie do Cetnara. Teraz już widzisz chłopie, czemu poprawki redakcyjne "Pseudaków" idą mi jak idą. Co zdanie to godzina rozważań. A tu jeszcze ludzie takie artykuły piszą. To zresztą dowód na to, że SF szybko się starzeje. Opowiadanie napisane chyba z dwa lata temu muszę teraz nieco aktualizować, nawet nie ze względu na rozwój techniki, ale ze względu na pytania, które ze sobą niesie. Lepiej chyba pisać fantasy, choć, wbrew pozorom, to może być trudniejsze. Oczywiście ostatnie pytanie to kolejny temat na osobny wpis.