157. przejezdni pisarze

No proszę, jeszcze nie przestałem się ekscytować przyjazdem Calasso, który odwiedzi Kraków w listopadzie, a już GW poinformowała mnie, że w październiku zaglądnie do Krakowa Llosa. Jakże sympatycznie. Tylko co to dla mnie oznacza?

Nigdy nie rozumiałem idei zbierania autografów. Nawet powieść Zadie Smith nie była mi w stanie tego wytłumaczyć, choć jej bohater wydawał się o tyle zrozumiały, że utrzymywał się z handlu autografami. Jestem w stanie zaakceptować, że ktoś może zarazić się taką pasją, kolekcjonerstwo nie jest dla mnie kompletnie niezrozumiałe. Niemniej zawartość książki pozostaje dla mnie znacznie ważniejsza niż bazgroł na jej pierwszej stronie, choćby i z dedykacją. Posiadam coś ze dwa autografy, oba z lekka przypadkowe - ten Carrolla wygrałem w jakiś sposób wraz z książką, a do Duncana podeszliśmy z Niepco podczas targów książki, bo wydawał nam się smutny i samotny (mało kto w Polsce jeszcze wtedy kojarzył kto to taki). Kupiliśmy więc po "Welinie" i podeszliśmy do osamotnionego pisarza, by go pocieszyć.

Autograf to jednak tylko pierwszy krok, zaledwie znak, że w jakiś sposób przestawaliśmy z pisarzem, człowiekiem, który potrafi tak komponować słowa, by wywierały wpływ większy niż nasze potoczne artykulacje. Bo krokiem drugim jest rozmowa, czy choćby skromne przysłuchiwanie się z boku, jak pisarz rozmawia z kimś innym, a ostatecznie wysłuchanie wykładu pisarza na żywo. Wszystko to stanowi aspekty Przestawania z Autorem, jakiegoś, jak sobie wyobrażam, niemal metafizycznego kontaktu z człowiekiem niezwykłym, może nawet świętym w jakiś artystyczny czy intelektualny sposób. Dotykamy szat świętych i bogów, by część ich mocy oświeciła nas, może więc gromadzimy autografy, ściskamy dłonie i wymieniamy onieśmielone dykteryjki z autorami z podobnych powodów? Pisarz to inny świat, a my mamy szansę złapać choć łyk powietrza z tamtej strony. Zastanawiam się nad tym, bo co tak naprawdę da mi wysłuchanie wykładu Calasso? Czy więcej niż przeczytanie jego książek i artykułów? Chyba nie. Nie sądzę, by włoski mistrz słowa, którego zapisy wędrówek po kulturze tak bardzo mnie porywają przedstawił mi jakieś prawdy objawione, by możliwość wysłuchania go w cudowny sposób otworzyła mi oczy i umysł. Więcej niż dokonała jego twórczość, do której często i chętnie wracam godzinny może wykład nie dokona. Równie dobrze mógłbym zbyć całą sprawę wzruszeniem ramion i zamiast przepychać się w tłumie fanów uzbrojonych w wysokie tytuły naukowe i hajlajfowe doświadczenia, siąść w domu po raz kolejny ciesząc się fragmentami "Zaślubin Kadmosa z Harmonią".

A jednak zapewne w listopadzie wybiorę się na miejsce spotkania z Calasso, nawet jeśli jedyne, co będę z tego miał to intelektualne i towarzyskie siniaki. Choć nie zbieram autografów, poniesie mnie prywatna irracjonalność - chęć poprzestawania z człowiekiem, którego pióro, umysł i wiedza urzekły mnie i wciąż urzekają. Może nawet nie będę specjalnie słuchał tego, co powie. Postoję wciśnięty w jakąś kolumnę bądź ścianę, pogapię się na atrakcyjne młode intelektualistki, wymienię uśmiech z kimś znajomym. Po powrocie do domu odpalę może bloga i coś na nim napiszę. Nic się nie zmieni, bo niby jak? Niemniej, jest coś ujmującego w tym, że godzinę lub więcej życia spędzę w czasie, który mógłbym nazwać "sferą mimo wszystko". To będzie bardzo ludzki postępek.