11.06.2017

269. odliczanie czasu do wakacji. zabawy ludzi wolnych tymczasowo.



To, że coraz częściej dumam o ciepłym brzegu wielkiego jeziora, nie znaczy, że ono tam jest. Nie w sposób, jaki o nim myślę. Może ludzie, którzy się w nim kąpią, wcale nie okazaliby się tak radośni, może ten starszy facet, do którego podorabiałem holiłódzko-hemingłejowskie historie od jednego nań spojrzenia jest zboczeńcem o ponurych myślach? Może za chwilę wybuchnie tam wojna? Bo przecież ciągle wybuchają jakieś wojny wśród tych wszystkich ruin po całej masie minionych imperiów, gdzie groza przemijania rzymskich, bizantyjskich i osmańskich zdobywców miesza się z krwawymi marzeniami tych, którzy nigdy imperium nie byli?

Ale czy to istotne wobec moich wspomnień, choćby i jak najdalej oddalonych od rzeczywistości? Niech świat będzie sobie jakim chce, i tak każdy z nas widzi go inaczej. Ja wspominam chwile, które w znacznym stopniu sobie zmyśliłem. Bo choć naprawdę siedziałem nad brzegiem jeziora wprowadzając redaktorskie poprawki do Niebiańskich Pastwisk (pierwszy, ostatecznie niedoszły redaktor ze wszystkich sił starał się zamordować ten tytuł), choć rzeczywiście było radośnie gorąco - tym rodzajem upału, który nie jest duszny lecz miły, pieszczący a nie męczący - to przecież wszystko inne mogło być zupełnie inaczej. Sączyłem piwo, które w innych okolicznościach mogłoby okazać się paskudne. Być może przynoszący mi je kelner szczerze mnie nienawidził, może pluł do każdej szklanki. Opalającym się na brzegu kobietom mogło być niedobrze od moich spojrzeń, gdy odrywałem na chwilę wzrok od monitora, by uspokoić oczy błękitem jeziora. Facet z łódki, której nie wynająłem mógł uznać mnie za symbol dusigrosza i do dziś może przeklina moje zmyślone przez siebie imię ilekroć w nocy budzi go koszmar o utraconym zarobku. Kto mi zaświadczy, że nie siedziałem pośrodku cyklonu niechęci? 

A jednak, to wszystko nie ma dla mnie znaczenia. Kiedy kumpel z synem pluskali się w jeziorze (największym, jakie widziałem, ale nie tyle świadczy to o ogromie tego zbiornika wodnego o co moim niewielkim doświadczeniu w podziwianiu naprawdę ogromnych jezior), ja marnowałem słoneczny dzień na brzegu. Bo najdłuższą i najbardziej odkręconą redakcję, z jaką do dziś się spotkałem, przyszło mi robić w samym środku wakacji, nad brzegiem jeziora, w knajpce. Było upalnie. W domu czekały na mnie smutki. Nie wiedziałem jeszcze, że media w kraju opisują jak uchodźcy zaczynają szturmować tereny, przez które wędrowałem. Stan konta nie puchł od napływu gotówki. Świat nie stał się rajem choćby na minutę. To była po prostu jeszcze jedna knajpa podczas wakacji. Jezioro wśród wielu innych jezior, piwo, którego smaku ani nazwy tak naprawdę nie pamiętam.

Moje wspomnienia kłamią jak najęte. Jestem im wdzięczny. Bo widzę tam siebie jako człowieka szczęśliwego.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz