112. wstrząsające plany podboju rynku

Ponieważ zasiedziały nad dwiema powieściami nic (prawie) w ubiegłym roku nie opublikowałem, postanowiłem uchylić drzwi do graciarni z swoimi pomysłami i co pewien czas umieszczać tu fragmenty, lub zapowiedzi dzieł, które przyniosą mi sławę. Oto pierwszy z nich:

- Nie rób tego!
Zatrzymała się odruchowo, trochę zaskoczona i niespodziewanym okrzykiem i trzepotaniem serca, nagle ożywionego, może przestraszonego, może pobudzonego przeczuciem, którego sama jeszcze nie rozumiała.
A przecież nie robiła nic nadzwyczajnego. Pochylała się właśnie nad porzuconą na drodze do szkoły ulotką. Z czarnej kartki kusiły ciemnozłote litery naznaczone gdzieniegdzie brązowawymi plamami. Wiedziała, że to reklama „Kurhanu”, nowego popularnego klubu sprytnie łączącego mody na mrok i klimaty słowiańszczyzny. Nigdy tam jeszcze nie zaglądnęła i ciekawa była, jaką nową imprezę w nim szykują. Każda była inna i – jak szeptano – niepowtarzalna.
Już prawie dotykała ulotki. A Juliusz po prostu podszedł tym swoim specyficznym krokiem, równocześnie ciężkim, powolnym, jak i pełnym wdzięku, podniósł ją i schował do kieszeni.
- Nie powinnaś tego robić – głos stojącego za Juliuszem Ariela jak zwykle był zmysłowo głęboki, kuszący lekką, chyba wystudiowaną chrypką czającą się w tle, niczym drapieżnik pomrukujący na nieświadomą niczego ofiarę.
– To nie miejsce dla ciebie.
Juliusz tylko potwierdził słowa przyjaciela lekkim skinieniem głowy. I on zamruczał coś niezrozumiale, krótko. Nigdy nie mówił wiele, a jeśli już to cicho, wydając raczej pomruki niż słowa.
Bił od niego ten sam, niezwykły, charakterystyczny zapach, który czuła przy nim zawsze. Używał jakichś oryginalnych, niezwykłych perfum niosących wspomnienie pierwotnego wilgotnego lasu, zwierzęcości, czegoś mrocznego i nieposkromionego. Ariel był drapieżnikiem, Juliusz stanowił tajemnicę.
Trudno było nie poczuć irytacji wobec pewności siebie tych dwu. Trudno było się przeciw niej nie zbuntować. Wiedziała dlaczego nie chcieli, by chodziła do „Kurhanu”. Wszyscy w szkole znali jej przeszłość, powodów, które zmusiły ją do przeprowadzki nie udało się ukryć. Ku jej zaskoczeniu nie wyśmiewano ją, ale – co może bardziej irytujące – starano się ją chronić, jakby była nadwrażliwym dzieciakiem.
- Niby czemu? – zawołała ostro wyciągając rękę po ulotkę. – Znalazłam! Daj mi ją!
Zaskoczyła ich.
- To i tak z zeszłego tygodnia – bąknął Ariel. – Chodź, Jul.
Juliusz uśmiechnął się – jak to on ostrożnie, jakby bał się uśmiechu. Wcześniej zmiął ulotkę, teraz wyprostował ją i podał Sonacie. Wymruczał coś, co brzmiało jak przeprosiny. Wciąż jeszcze czując gniew Sonata spojrzała w jego oczy szukając w nich śladu kpiny. Pozostawały jednak takie, jak zawsze – ciemne, poważne. Czaiło się za nimi coś, co przyprawiało wszystkie dziewczyny w szkole o dreszcze, ale i sprawiało, że Juliusz był niemal równie popularny jak Ariel – z trudem tłumiony głód, jakby Juliuszowi wciąż mało było życia i bez ustanku szukał go u innych.

Tyle otwarcia. Oczywiście akcja rozwija się tak, że Sonata i Juliusz zaczynają czuć do siebie pociąg. Z czasem ona odkrywa przyczyny jego mrukliwości, powolności, a także przyczynę używania przezeń szczególnie mocnych perfum.

Juliusz jest zombie. Zupełnie nie rozumiem, jak dotąd można było pominąć ten temat. Skoro rozkwitła moda na romanse z potworami, a równolegle do niej triumfy święci moda na zombie, oczywistym wydaje się połączenie ich obu. A tu nic. Nikt nie pochyla się nad rozterkami dziewczyny, która pokochała zombie i – jeszcze większymi – rozterkami zombie, które pokochało dziewczynę. Nikt nie łamie serc opisując przeszkody stojące na drodze ich miłości, wśród których niezrozumienie świata może okazać się najmniejszą.

Pomyślcie nad siłą sceny (gdzieś w okolicach piątego tomu), w której Sonata, po kilku tomach rozterek, decyduje się wreszcie połączyć ostatecznie z ukochanym i żąda odeń, by ją ugryzł.

Oczywiście, Juliusz nie byłby takim typowym zombie, co to, to nie. Powieść demitologizowałaby te smutne stwory, pokazywałaby, że potrafią myśleć i czuć. I kochać. Choć mówienie wychodziłoby im średnio. Ale za to jak potrafiłyby mruczeć…

Mam już hasło reklamowe: „Zwykle zjadają mózgi. On zdobył jej serce”.

Tylko z tytułem mam jeszcze problem. Ale jak tylko wymyślę – będzie przebój!

W następnym odcinku - "Tomek na lodowej pustyni", jeszcze straszniejsze, jeszcze mocniejsze i mroczniejsze ale bez zombie.